Normaal gesproken heb ik een horrorhekel aan bezoekjes aan IKEA Barendrecht en probeer ik tijdens elk niet te vermijden, gedwongen bezoek mijn record hordenlopen te verbreken om zo snel mogelijk weer de frisse lucht van die o zo fijne uitgang in te ademen.
Om daarna te ontdekken dat mijn auto gestolen is, maar niet heus, want die is elke keer door kleine IKEA-kaboutertjes stiekem aan de andere kant van de uitgang gezet.
Maar gisteren gaf ik deze IKEA-vestiging nog een kans om mij shoptechnisch enigszins te bevredigen. Ik was down genoeg om mezelf wederom te pijnigen en baande mij moeizaam een weg door de kronkelige ingewanden van de Zweedse meubelgigant. Ik moest een matras kopen. Voor een oudere heer die naar mijn weten nog nooit op een goed matras had geslapen en momenteel op een oude bedbank slaapt. Doordat die slaapplaats erg laag is kan hij niet meer zelfstandig opstaan wat erg lastig is als je wel nog zelfstandig -en alleen- woont.
Een nieuw matras dus. Ik had vooraf een beknopt Google-onderzoekje gepleegd en kwam, ja hoor, uit op IKEA als beste optie, kwaliteit-prijs-verhoudingsgewijs. Ik besloot tijdens mijn bezorgronde in Zwijndrecht en omstreken via een prachtige sluiproute naar Barendrecht te karren. Op de vrijdag voor het Kerstweekend wel te verstaan. Mijn eigen woonplaats, Dordrecht, was vacuüm verpakt van de kerststressigen in auto’s in files. De hel op aarde wat mij betreft. Ik reed op de verlaten linkerrijstrook neuriënd en met een gepast treiterend vlot vaartje langs die vastgekleefde rij kerstshoppers die rechtsaf moesten, richting de kersthel in het centrum.
Eenmaal de overbevolkte wereld uitgereden, en Heerjansdam naderend, genoot ik al van de rust om mijn autootje heen. Hier geen kerststress, alleen gras met bijbehorende schapen die hun boodschapjes aldaar deden zoals de andere dagen van het jaar: rustig knabbelend aan de grond.
En dan nog denken de mensen dat ze beter zijn dan dieren. Lachwekkend.
De parkeerplaats van IKEA betredend viel mij meteen op dat het voor IKEA’s normen bijna uitgestorven was. Iedereen zat waarschijnlijk in de supermarkten, warenhuizen, kledingzaken, parfumerieën en drogisterijen. En inderdaad, IKEA Barendrecht bleek een oase van rust. Nooit eerder ervoer ik een bezoekje aan dit filiaal zo ontspannen en vredig. Ik heb er uiteindelijk een dikke 90 minuten rondgelopen, en dit keer niet omdat ik hopeloos verdwaald was, na het voor de zoveelste keer weigeren van de verplichte looproute. Ik vond het gewoon fijn om er te zijn, moet ik eerlijk toegeven. Ik zocht op mijn gemakje een matras uit, en stond de medewerker toe mij advies te geven dat ik netjes en beleefd niet opvolgde, en neusde uitgebreid tussen andere hebbedingetjes die een mens meestal niet nodig heeft om te overleven.
In het bezit van een heuse IKEA family-pas, want gratis, ging ik een kop koffie scoren voor nul euro en nul cent. Mensen met zo’n pas hebben recht op gratis koffie of thee. Dat is een goocheme Zweed geweest die dat bedacht heeft. Want je moet toch wel heel sterk in je schoenen staan wil je de verleiding weerstaan om toch een klein bordje lekkers van The Swedish Cookie mee te pakken. En zo’n kåffeekøek kost zoveel dat ze die gratis koffie driedubbel terugverdienen. Ik wilde niet snoepen gisteren en bestudeerde het bord met het beschikbare gezonde vrëüten. Die vegan bålletjes zijn lekker, dat had ik eerder al ontdekt. Maar zo’n heel bord vol hoefde ik niet. Ik nam een kindermenu voor € 1,99 en tot mijn immense vreugde vertelde de IKEA juffrouw dat daar een gratis stuk fruit bij hoorde. Die mocht ik zelf gaan uitkiezen, bij die schaal daar, zei ze. Mijn dag kon nu helemaal niet meer stuk. Ik nam een peer, want een appel, banaan of sinaasappel is ook weer zo gewoontjes. Met een gezonde smoothie erbij kwam mijn feestmaal op totaal €5,00. Inclusief een 2e, 3e of meer kop koffie en een aantal zout- peper- en suikerzakjes, melkcupjes, rietje en servetten voor thuis.
Ik kon kiezen uit honderd fijne rustige zitplaatsen. Op een fijne plek zittend keek ik naar mijn dienblad en dankte ik de wereld voor dit prettige moment met alleen mijzelf.
Volgens de Facebookregels behoor je dan een foto van je menu te maken en te delen. Deze van levensbelang zijnde, digitale plicht zal ik niet verzaken. Dit was mijn perfecte kerstmenu. Voor 5 euro. Zonder stress. Meer hoef ik niet.
Nou, dat is dan ook weer niet waar. Want een paar dagen geleden vroeg ik wel degelijk om iets. Iets wat ik graag wou. Ik wilde zo graag iets leuks regelen voor een eenzame bejaarde die met de kerstdagen alleen thuis zou zitten. Mijn openbare vraag was of iemand hier een uurtje tijd aan wilde en kon besteden. Gewoon gezellig even een kop koffie komen drinken, praatje maken, of even met de rolstoel naar buiten, of een etentje aanbieden, weet ik veel, van alles is mogelijk. Ik heb -onverklaarbaar maar waar- 566 Facebookvrienden. Welgeteld twee personen reageerden. Twee. Eentje daarvan is ziek geworden. De ander heeft de bejaarde eenzame meneer uitgenodigd om te komen eten op 1e Kerstdag. Ik heb het die meneer nog niet verteld. Het wordt een verrassing.
Er zijn zoveel bejaarden, of andere mensen, die alleen zitten met deze dagen.
Ik vind het zalig om alleen te zijn, ook met feestdagen, maar normale mensen vinden het vaak niet zo prettig. We hebben het zo druk met geshop en gedoe, met onze eigen families, dat 99,99999 procent van ons geen uurtje tijd vrij kan maken voor een vreemde die tegen zijn zin alleen zit, kennelijk.
Ik wens iedereen fijne dagen toe, en geniet van de kleine dingen. Door de drukte zie je die soms niet meer, maar ze zijn er nog wel.
Comments