Bij seks hoor je niet verstandig na te denken. Daar is seks te abstract voor.
Voor mij persoonlijk was 2019 geen schokkend jaar over het algemeen, maar iets uit dit jaar blijft hangen en steken. Iets waar ik het laatste woord nog niet over heb gezegd of geschreven. En zoals dat bij mij werkt, maakt het me niet uit of iemand wil luisteren of lezen, ik gooi het -rechtstreeks vanuit mijn ziel- naar buiten.
Komt ‘ie:
Behalve nieuwe positieve inzichten en nieuwe hoop op beter was 2019 frustratiewaardig, had 2019 een hoog irritatiegehalte en een aantal wtf-gebeurtenissen waarvan je tot je dood blijft zeggen: Jongens, dit is zo slecht, dit kàn gewoon niet meer. Alleen daarvoor al zou je langer willen leven.
‘Me-too’ was geloof ik in 2018 ook al trendy, maar is naar mijn misbehagen ook in 2019 nog steeds niet genoeg de grond ingestampt, kop ingedrukt, korte metten mee gemaakt, met pek en veren de planeet afgeduwd.
Storend.
In 2019 kwam ik erachter dat hele irritante dingen en mensen, zoals de me-too-meuk, ook heel erg schadelijk kunnen zijn. Voor andere mensen, die, zich van geen kwaad bewust, aangewezen worden door de beschuldigende me-too-misbruiker met het ergerniswekkende, denkbeeldige wijsvingertje. Dat is geen fijne ontdekking geweest. En het kwam iets te dicht in mijn buurt ook nog. Iemand die ik ken en het echt niet verdient werd afgelopen jaar slachtoffer van zo'n misselijk wijsvingertje.
2019 was voor mij het jaar dat duidelijk werd dat je in (te) veel zaken de rollen slachtoffer en dader om moest draaien. Ja, ik durf dit hardop te typen. Het wordt tijd voor een tegengeluid.
Mijn zus opperde schertsend het idee om een tegenbeweging op te zetten, als verweer tegen de me-too-beweging.
Dat zou iets met een naam in de trant van: ‘you-too’ kunnen worden.
Een tegenbeweging die het opneemt voor slachtoffers van sommige me-too-meuten (m/v). Met de uitleg en waarschuwing dat het ‘jou ook’ kan overkomen, dat je slachtoffer wordt van een valse beschuldiging van aanranding of verkrachting. In mijn volste overtuiging is zo'n valse beschuldiging aan je broek een vergelijkbare, en minstens zo erge gebeurtenis als aangerand worden. Je waardigheid wordt namelijk van je afgenomen.
Er is tot mijn grote verdriet nog te weinig aandacht voor wat een valse aangifte van verkrachting met een onschuldige verdachte doet. En dit is zorgelijk, omdat de rechtstaat een grote rol speelt aan het verloop van deze valse aangiften. Verdiep je je daar in, kom je al snel misstanden van heb-ik-jou-daar tegen.
Ik ga een voorbeeld geven om duidelijk te maken hoe makkelijk zo’n valse aangifte tot stand kan komen, en vaak als volautomatisch beloond wordt.
Stel je voor: een ietwat overjarig pubermeisje van 18, ik noem haar even Y, die duidelijk nog zoekende is naar zichzelf, heeft ontdekt dat wanneer je niet sexy bent, wel sexy kan doen en pleurt in al haar onzekerheid haar instagram, pinterest of weetikveel wat er allemaal is aan ‘kijk-mij-eens-geweldig-wezen-media’ vol met als aanstootgevend bedoelde pica’s. Irritant, maar niks geks voor een puber, of een meid die zes jaar te laat is met puberen.
Maar stel je voor dat deze jongedame gewoon nog steeds niet genoeg aandacht krijgt naar haar zin en dan de foto’s van live uitvoeringen voorziet in openbare aangelegenheden zoals late-night-café’s. Voordeel van live uitvoering is dat erbij geroepen kan worden. Dat levert nog meer aandacht op. Meteen een prima kans om te roepen wat voor drugs en drank je gebruikt en welke seks je wil. Als je nu nog niet hot gevonden wordt, dan weet ik het niet meer.
Maar goed, ook nog niks schokkends. Lekker laten gaan. We zijn allemaal jong en stom geweest, toch?
Maar dan.
Y heeft het al een tijdje op iemand gemunt, samen met een paar aandachtsmatties. Meisjes die meeliften op de voor jonge mensjes interessante provocatiekar die Y trekt. In dit voorbeeld hebben de meeliftmeisjes een iets hoger IQ dan Y, maar daar is alles dan ook mee gezegd. Ik zou voor geen miljoenmiljard euro van karakter willen ruilen met deze over het paard getilde fake huppeltrutjes.
Afijn. Op een nacht wordt die jongeman Y’s slachtoffer. Met een kletsverhaal dat ze niet naar huis kon en een slaapplek zocht mag ze na veel gezeur en gedraaikont uiteindelijk mee met de jongeman die een paar stappen om de hoek woonde, op de bank slapen.
Dat pakt anders uit. Y heeft er zin in en betast de (lees dit goed!) SLAPENDE man. Langzaam goed wakker wordend beseft de jongeman wat er gaande is en komt samen met het meisje tot de conclusie dat dit toch niet de bedoeling mag zijn.
De lol is ervan af. Ze gaan na enkele minuten aanloop niet verder met seksen. Y blijft wel nog slapen. Ze blijft tot de volgende morgen een uur of tien. Ze wordt dan vriendelijk verzocht weg te gaan omdat de man een afspraak heeft en weg moet. Er hangt een klotesfeer. Beiden hebben een rotgevoel. De man betuigt zijn spijt, al was hij niet degene van de twee die het idee had om seks uit te proberen.
Een waardeloze nacht die je zou willen uitgummen als je leven potlood op papier was. Voor beiden.
Ik heb ook wel eens zo’n stomme nacht meegemaakt. Wel vaker dan één keer ook.
Maar eentje wil ik ter illustratie vertellen:
Ik was uit, naar een bandje kijken of zo, en alleenstaand. Ik had lol met een oude bekende, een ex van één van mijn zussen. We vonden elkaar welgemeend leuk maar het gevoel was het toch niet helemaal. Hij bleef de ex van mijn zus en ik bleef de zus van zijn ex. Hoe dan ook, ik ging mee met hem naar zijn huis en het was best gezellig. En toen raakten we in een denkbeeldige roes en wat kleine hoofdstukjes later lagen we samen in zijn bed. Ik wist eigenlijk niet zo zeker of ik dit wel wilde, maar ik liet alles maar letterlijk en figuurlijk over me heen komen.
Het werd niks.
Het was duidelijk een gevalletje ‘Not Meant To Be’.
Dus, die nacht ben ik, bij de eerste serieuze snurkgeluiden naast me, uit het bed gekropen, heb me stilletjes aangekleed en ben op mijn tenen het huis uit gepiept.
We hielden er allebei een beetje naar gevoel aan over.
We wisten het beiden: leuk geprobeerd maar nee, dit werd 'm niet.
Een voorval in exact dezelfde categorie als dat van Y en de jongeman.
Met alleen een wezenlijk verschil:
Y besloot het leven van de jongeman, waar ze een kutnacht mee had, onherroepelijk kapot te stampen, en ik nam verantwoording voor mijn eigen keuzes en daden en vond vooral mezelf stom, en niet de man.
Ja, dat meisje Y, geloof het of niet, heeft na de mislukte kutnacht aangifte gedaan bij de politie, van verkrachting. Zodra je dat hoort of leest denk je: “Dit is een grap. Dit kan niet.”
Toen ik een jaar of vijftien was, leek het hip om ‘iets ergs’ meegemaakt te hebben. Vertellen dat je verkracht was maakte indruk en daar scoorde je mee. Met mijn eigen ervaring als twaalfjarig meisje tegen mijn zin in bed bij de achterbuurman weet ik dat je no way dat aan iemand wil vertellen. Nooit. Omdat het stom is, stom voelt. Geloof mij dat je er alles behalve trots op bent. En het gewoon lekker wil negeren, begraven, weg ermee, en verder.
Ik heb het in de vergeethoek gegooid en heb er nog steeds, nu bijna veertig jaar later, absoluut geen trauma’s aan overgehouden.
Mijn theorie is dat je trauma’s kan creëren door iemand te snel als heel zielig slachtoffer te behandelen.
Denk maar aan het kind dat op zijn blote knie valt. Als je meteen heel overdreven troostend naar het kind rent alsof die bijna doodgaat, dan voelt het kind zich slachtoffer.
Ik ging als kind na het vallen op mijn knie vaak pas huilen nadat ik getroost werd. En dan dacht ik tegelijkertijd: “Ik huil maar om de troostende mensen niet teleur te stellen, maar zo zeer doet het eigenlijk niet.”
Als er gewoon laconiek gereageerd werd op een smak op de grond, of er werd een leuk grapje overheen gemaakt, dan stond ik op en lachte ik zelf mee.
Ik ben ervan overtuigd dat het bij (bijna) volwassenen ook zo werkt.
Rond mijn veertigste kwam ik vanwege mijn toenmalige werkzaamheden regelmatig in contact met meisjes en vrouwen die de diagnose borderline of aandachtstoornis hadden gekregen, of naar mijn bescheiden inschatting dik verdienden.
Ik schat dat 80 % van dat soort meiden volgens eigen zeggen ooit verkracht zijn in het verleden. Op gegeven moment kon ik al voorspellen wat ze gingen vertellen. Ik moest mijn lippen op elkaar houden om niet halverwege te interrumperen met: “En je bent zeker ook ooit verkracht?”
Het is -in geval van gecreëerd waanidee- een aandachtdingetje, en niet alleen van de laatste tijd, maar al veel en veel langer.
Ik heb zelfs een man ontmoet in een dorp in de ‘biblebelt’, die om één of andere vage reden iets tegen de kerk had. Deze man moedigde jonge meisjes aan om toe te geven dat zij in de kerk waren verkracht, door kerkmannen. Ik heb deze man gesproken hierover en mijn conclusie was dat de man dit deed uit eigenbelang. Dat is een lastige, maar ik ga het proberen uit te leggen.
De man was iemand die al jaren hard op weg was zijn leven te verknallen, met groot succes. Ik wijs cannabisgebruik aan als oorzaak van èn zijn vreemde keuzes in het leven, èn zijn bijzondere gedrag.
Waar de man vooral mee bezig was, was zelf in the picture komen. Hij had een eigen YouTubekanaal met zelf gemaakte rapliedjes en hij had een artiestennaam. Maar, waarschijnlijk vanwege gebrek aan muzikaal en ritmisch talent, zijn muziekcarrière kwam niet van de grond. Op gegeven moment besloot hij weldoener te worden. Een soort engel, beschermer, redder. Dat ging hem veel beter af moet ik eerlijk toegeven. Hij haalde daklozen in huis en hielp hen om hun leven weer op de rails te krijgen, maar hij ontfermde zich ook over kerkmeisjes. Die waren in het dorp zat. Meisjes die moesten bidden voor het eten en strak opgevoed werden. Meisjes die naar de kerk gingen, ook doordeweeks, voor weet ik veel wat voor kerkelijke activiteiten.
Meneer Cannabis raakte in diepe gesprekken met een aantal van die meisjes en lulden hen net zolang de kop vol totdat ze dan maar eindelijk toegaven dat ze in de kerk waren verkracht. De gesprekstechniek die hij gebruikte was eenvoudig maar simpel: hij legde de woorden in de mond van de meisjes en beloofde een hoop aandacht en genoegdoening in het verschiet.
Cannabis ging actievoeren in het dorp. Hij blokkeerde de toegang tot de kerken met beschilderde borden en spandoeken waarop de beschuldigingen van verkrachting geuit waren. Of de verdenking ervan.
Een confrontatie waar de ernstig gereformeerde burgervader van het dorp op zijn zachtst gezegd ‘not amused’ over was. Cannabis kreeg een straatverbod, of twee, of drie.
Een lokaal internetkrantje gaf er een paar keer wat aandacht aan, maar verder gingen de acties niet als zeer belangrijk de geschiedenisboeken in.
In dit voorbeeld speelt de aandachtstoornis van de man de hoofdrol, en niet die van de meisjes.
De meisjes waren slachtoffer. Niet van verkrachting, maar van manipulatie.
In de wat oudere speelfilms en series kwamen quasi verkrachtingen ook nogal eens voor, en werd het als een romantisch avontuurideaal verbeeld èn gezien.
Ik weet niet hoe het met anderen zit, maar ik heb met partners dikwijls het verkrachtspelletje gespeeld in de nachtelijke uurtjes. De handboeien -die potverdorie, inclusief zacht, roze bontje, gewoon te koop zijn in legale winkels- liggen nog standaard in mijn nachtkastje. Naast het touw om mee vast te binden en andere speledingen.
Het was een uitermate opwindend spel met gegarandeerd tevredenstellend climax en bijbehorende schaamte tot je kruin achteraf.
Ik geef eerlijk toe dat ik het jaren niet meer gedaan heb. Ik ben jong oud geworden.
Maar zouden er, als het me-too-leger door blijft marcheren, in de nabije toekomst nog mannen bestaan die zich aan zulke spelletjes wagen? Want je zet als man daarmee je complete leven, je toekomst op het spel. De kans om daarna veroordeeld te worden voor het misdrijf ‘verkrachting’ is beslist een realistisch gevolg. Zeker als je bedenkt dat een aangifte van verkrachting van Y ‘erdoor’ is gekomen, terwijl -ook volgens haar eigen verhaal- er nauwelijks wat gebeurd is, en al helemaal niet onder dwang, of gespeelde dwang.
In de nacht van Y en de jongeman was geen sprake van een verkrachtingsspel. Helemaal niet. Sterker nog: de man werd overrompeld door de vrouw.
Je zou kunnen stellen dat het aanranding door Y is geweest. Maar zo flauw zijn we niet. Denk ik. Nee, normale mensen doen van zoiets geen officiële aangifte van aanranding. Om jezelf er even beter door te voelen. Om die hoge stapel van de zedenpolitie nog wat extra vertraging te bezorgen. Nee, normale mensen doen dat niet.
Terug naar om aandacht bedelen als meisje/vrouw.
Als aandachthongerige vrouw openlijk fantaseren dat je verkracht bent is tot daaraan toe. Het is vrij stom, maar oké, ook niet echt schadelijk voor anderen.
Maar wanneer je zo ver kan gaan om ook nog een bepaalde persoon aan te wijzen als verkrachter, terwijl dat een volstrekte leugen is, dan ben je aandoeningen als borderline al ver voorbij. Dan ben je inwendig te rot om buiten rond te mogen lopen.
Dit gebeurt dus wel, en niet weinig.
De zedenpolitie heeft de handen vol aan valse aangiften van verkrachting.
Dat de stapel aangiften van zedenmisdrijven veel te hoog oploopt, en èchte slachtoffers veel te lang moeten wachten op behandeling van hun zaak, heeft elke trut die een valse aangifte doet op haar nietige flutgeweten.
De ellende van anderen is de prijs waar je je aandacht mee koopt. Goed bezig, aandachtsmeiden en -vrouwen, maar niet heus.
Ik ben er de tweede helft van 2019 ingedoken, heb me de neten gegoogeld en mezelf op minstens tweehonderd relevante leesuren getrakteerd. Dat doe ik vaker met zaken die me ongelooflijk dwarszitten. Ik heb voorbeelden van, verhalen achter, en gevolgen van nepverkrachtingszaken gelezen.
Kotsverwekkend.
Vrouwen die wraak willen nemen op bijvoorbeeld een ex, of de ex in een kwaad daglicht willen zetten in verband met aanwezige kinderen waar om gevochten wordt, vrouwen die hun werkgever of collega een hak willen zetten, leerlingen die hun leraar zo te grazen willen nemen, enzovoorts, enzovoorts.
Meiden, als je dit leest, denk na. De gevolgen voor de man in kwestie zijn immens en onomkeerbaar. Ook als het niet tot een veroordeling leidt. Eenmaal aangifte gedaan kun je dit juridisch gezien niet meer terugtrekken als aangeefster en is de hel waar de man een hele tijd in moet verkeren gestart. Dat heb jij veroorzaakt. En om wat eigenlijk?
Een man die aangeklaagd wordt voor verkrachting is automatisch, ja automatisch, altijd meteen een ‘verdachte van een MISDRIJF! Dat betekent een hoop hele nare consequenties, al voordat een rechter zich erover uit kan spreken. Deze vals beschuldigde mannen raken als verdachte van een misdrijf hun baan kwijt, het betekent dat solliciteren moeilijk of bijna onmogelijk wordt, een VOG kan namelijk een probleem worden, hierdoor ontstaan financiële problemen, en ga zo maar door. Maar buiten de praktische ellende is er dan nog de verschrikkelijke mentale schade.
Die mentale schade is onmogelijk om voor te stellen zolang je dit zelf niet hebt meegemaakt van dichtbij. Je leven als man staat ineens op z’n kop. Je hebt de wetenschap dat iemand over je gelogen heeft, dat alleen al is niet te verteren. Maar je staat ook volledig machteloos. Machteloos in een strijd tegen jou als persoon. Het maakt je persoon, degene wie jij bent, kapot. Het maakt de mensen om je heen kapot. Er is immens verdriet. Het is een hel. Die niet zomaar wegebt wanneer de man wordt vrijgesproken, of de zaak wordt geseponeerd. Het zijn wonden die nog heel lang zeer blijven doen. Het vertrouwen in de medemens is weg nadat iemand jou zo’n grafgeintje heeft geflikt.
Wat twee mensen uitgespookt hebben in een slaapkamer waar verder niemand bij was, is niet te achterhalen. Een veroordeling geschiedt dan niet door bewijslast, maar door ‘beeldvorming’.
Meiden en vrouwen die nog rotter dan rot zijn gaan een stapje verder en zorgen, al dan niet met behulp van medemisbaksels, graag voor deze benodigde beeldvorming. Je bent als man de lul.
En omdat het zo makkelijk voor een vrouw is om een man hiervoor aan te klagen, wordt van deze wraaktechniek waar onschuldige mannen de dupe van worden, gretig gebruik gemaakt.
Ik word er moordlustig van.
Ik heb een pokkehekel aan mensen die moedwillig levens van anderen verpesten, om niks.
Nu ik de vijftig ben gepasseerd kan ik steeds beter mijn moordlust bedwingen. Ik ga zelfs nadenken over alternatieven in de vredige zin.
Dan denk ik: “Zo’n meid heeft ernstig hulp nodig.”
Moet je je voorstellen: dat je nog geen twintig jaar bent en dan al met zo’n enorme leugen, met zulke drastische gevolgen, moet blijven leven. Een rotgeintje dat je een ander hebt geflikt, en niet meer kan terugdraaien. Je hebt het leven van een ander vertrapt. Om er zelf beter van te worden, iets dat sowieso naar mijn mening nooit echt lukt op die manier.
Ik weet zeker dat je als vrouw, die zoiets heeft gedaan in haar leven, nooit intens geluk zal voelen. Want wat gebeurd is, zit levenslang in de weg.
Maar goed, even terug op de me-too-flauwekul.
We gaan als mensen steeds verder van de natuur staan.
Kijk even een paar wildlifedocu’s, en hoe paring eraan toe gaat bij dieren. Oké, wij zijn geen beesten, maar we zijn ook geen zachtgekookte eieren die al zouden moeten jammeren en stampvoeten bij de gedachte dat er misschien iets niet helemaal perfect is gegaan.
Ja, er zijn mannen die zich strontvervelend of grensoverschrijdend gedragen tegenover vrouwen.
Maar vrouwen zijn over het algemeen ook geen lieverdjes. Die zijn alleen achterbakser en sneaky, en pakken je op een sluwe, vaak onverwachte manier. En spelen dan de onschuld.
Bovendien vergeten we dat de vrouw vaak een bevoorrechte positie heeft in de westerse maatschappij. Als vrouw word je beschermd waar je dat als man wel kan schudden.
Ik kan als vrouw makkelijk op hoge poten naar overlast gevende tokkies aflopen en mijn ongenoegen uiten. Als man loop je dan veel sneller het risico om klappen te krijgen.
We, de maatschappij, nemen het soms zonder goed na te denken voor de vrouw op, met de gedachte dat het ‘het zwakkere geslacht’ is. Qua spierkracht zijn vrouwen het zwakkere geslacht ja, maar op gebied van sluwe rotgeintjes uithalen denk ik dat de vrouw het over het algemeen wint van de man.
Ik denk wel eens: hoe zou zo’n zaak verlopen als een man aangifte doet van aanranding of verkrachting, in een situatie waarin hij vrijwillig mee is gegaan met de vrouw, en niet gedwongen is tot samenzijn en seksuele handelingen?
Ik denk dat je als man dan gauw weer (met lege handen) op de stoep staat voor het politiebureau.
Maar bij Y en de jongeman werd, on-be-grij-pe-lijk, de aangifte in behandeling genomen, en het leven van de jongeman verwoest doordat hij automatisch verdachte van een zwaar misdrijf werd.
Een aangeefster van een valse verkrachting heeft weinig tot niets te vrezen; de straf voor valse aangifte doen bedraagt hooguit een boete van 250 euro. Die vaker niet dan wel wordt uitgedeeld.
Een behoorlijk oneerlijke strijd. Met in mijn ogen alleen maar verliezers, zolang het op deze manier kan en gaat. En aangemoedigd wordt.
Strekking van mijn preek is dat vrouwen niet zo zielig moeten doen nadat ze op vrijwillige basis in een situatie beland zijn die -pas achteraf- toch niet fijn voelt.
We zijn allemaal niet perfect, en we doen allemaal wel eens stomme dingen. De één wat meer dan de ander. Maar daar ben je mens voor.
Praat met elkaar, en als dat niet gaat, of niks oplevert, laat het gaan. Leer je les en ga verder met je leven.
Verkrachting zou juridisch gezien een andere lading moeten hebben dan die van anno 2019.
Verkrachting zou moeten staan voor: ‘Tegen je wil (dus onder dwang) ergens hebben moeten verblijven en seksuele handelingen hebben moeten ondergaan’.
We mogen in dit land niet toestaan dat rottige vrouwen misbruik maken van hun positie als vrouw, en achteraf een man, via een officiële aanklacht van aanranding of verkrachting, laten weten dat ze hetgeen wat vrijwillig gebeurd is, bij nader inzien toch niet hadden gewild.
Ik wil mijn preek eindigen met de grap dat Y, het meisje dat de aangifte deed van verkrachting na een kutnacht, de stiefdochter is van de ex van mijn zus waar ik zo'n zelfde kutnacht mee had.
Het leven is soms een slechte grap.
Juist deze man, de stiefvader, die nu doodleuk achter de misselijke aangifte van Y staat, zou moeten weten dat er wel eens iets niet helemaal naar verwachting kan verlopen als je met elkaar, samen, in bed belandt.
Maar deze man is niet aangeklaagd. Deze man heeft zijn normale leven nog. Dankzij mijn standpunt dat het stom is om mannen na een dwang- en geweldloze maar tegenvallende kutnacht aan te geven voor verkrachting.
Al zou ik een miljoen krijgen, nooit zou ik een man voor verkrachting of aanranding op laten draven, zolang ik met mijn eigen verstand vrijwillig ben meegegaan met die man, en het -met mijn volle of halfvolle verstand- zover heb laten komen dat er vooral iets teleurstellends in bed gebeurde.
Vrouwen, meiden, laat niet een ander voor je eigen daden opdraaien. De gevolgen zijn namelijk té ernstig voor de man.
Ik geloof, ondanks het onrecht in de wereld, nog altijd dat je gepleegde wandaden hoe dan ook ooit terug op je bord krijgt.
Ik wens Y daarom veel sterkte en wijsheid toe.
Ik wens de jongeman, het werkelijke slachtoffer, slachtoffer van Y, rechtvaardigheid en een hervat, mooi leven toe.
Ik wens daarnaast alle jongens en mannen wijsheid toe. Ik wil je bij deze waarschuwen voor bepaalde vrouwen. Ze kunnen killing zijn. Bij seks hoor je niet verstandig na te denken. Daar is seks te abstract voor. Maar probeer het toch, als je leven je lief is.
Comments