Dit was mijn zondag (waargebeurd verhaaltje)
Mijn fiets hangt nog in de boom voorlopig.
Dat heb ik van Rocco geleerd: als je moet klussen aan je fiets hang je hem in de boom.
Mijn band was, na mezelf een tijdje fietsvrij te hebben gegeven, plat. En nadat Rocco hem gisteren opgepompt had (lukt mij niet, is zo'n stom ventiel) was hij weer netjes hard zodat ik fijn met het mooie weer met de fiets naar het centrum kon. In het centrum werd hij weer plat. Gelukkig is wandelen ook gezond.
Dus vanmiddag stond operatie fiets gepland. Snel met het autootje naar de Action voor een nieuwe binnenband. Ik gokte de maat zomaar goed, bleek eenmaal thuis.
Ik ruk het voorwiel er wel even uit, dacht ik en liep naar binnen voor sleutel 15.
Ik haalde mijn nieuwe sleutelset tevoorschijn, en ik zweer het, de maten waren oplopend, met een gat tussen 13 en 17. Ik lieg niet. Ga maar kijken bij Big Bazar, daar ligt de set, voor 8 euro.
Ik moest zeer diep in de Balistreri-gereedschap-archieven duiken om ergens nog een verloren, antieke sleutel 15 te vinden. Maar voordat ik zoveel moeite ging doen bedacht ik dan toch het wiel maar te laten zitten en de band gewoon te plakken.
Even de schuur in duiken, de mambo dansend onder de kippenstokken door, bandenplakdoosje weg. Lag altijd in de schuur en nu ineens weg. Wie steelt er in hemelsnaam een bandenplakdoosje?
Dan had ik ook geen bandenlichters. Maar niet getreurd: dat kan ik ook met schroevendraaier en lepels. Dat lukte zonder de band lek te steken. Eigenlijk zat er best veel mee vandaag.
Ik die binnenband vakkundig inspecteren, sta ik oog-in-oog met dat speciale ventiel. Die krijg ik niet opgepompt en dan kan ik niet checken waar het gaatje zit.
Dan toch maar het wiel eruit en de binnenband verwisselen. Er waren maar zes plekken op zolder waar eventueel een sleutel 15 kon liggen. Een half uur later had ik hem al.
Toen heel voorzichtig de sleutel op de moer gepast, rekening houdend dat het toch niet maat 15 was, maar ook dat zat mee: hij paste. Maar geen beweging in te krijgen. Ik kreeg ze niet los. Nog een paar keer wat wiskundige berekeningen gedaan om zeker te weten dat ik de goede kant op draaide maar ze zaten muurvast. Ik haat dat: als mannen dingen zo strak vastdraaien.
Dan toch maar de binnenband laten zitten en plakken. De pomp gepakt en meerdere pogingen gedaan het ventiel in het blaasuiteinde van de pomp te krijgen, maar ik kreeg er geen lucht in. Inmiddels het allemaal een beetje beu wordend weer sleutel 15 gepakt en met mijn hele gewicht aan de sleutel gehangen. Langzaam kwam er beweging in de moer, en de andere volgde na een zwaar gevecht ook. Ik had het wiel eruit. En nu? Was even kwijt hoe de stand der plannen stond.
Oh ja, nieuwe binnenband. Ik pak de nieuwe binnenband uit het doosje, prachtig exemplaar, en jawel: hier zat gelukkig wel een normaal ventiel aan. Helemaal mooi, man!
Nu even het ventiel door het gaatje van de velg en dan is het zondagmiddagklusje snel geklaard.
Gaatje te klein. Het normale ventiel paste niet door het gaatje in de velg.
Dan toch maar de oude binnenband plakken. Ik kon me herinneren dat we ooit een doosje met verloopstukjes voor ventielen hadden gekocht. Onbewust had ik die wetenschap verdrongen omdat ik dan weer moest gaan zoeken en geen zin in.
Toch gaan zoeken. Eerst op zolder in de gereedschap-archieven. Nee. Meterkast dan, want daar liggen ook de fietslampjes. Nee. Uiteindelijk gevonden in de keukenkast aan een spijker in een hoekje (heb ik dat daar opgehangen?).
Met het laatste van de vier verloopstukjes die ik probeerde lukte het: de band liep vol met lucht, joepie. En ineens viel het kwartje: ik was het bandenplakdoosje kwijt en had dus ook geen plakkertjes.
Toen heb ik mijn zoon gebeld, want ergens vaag in een achterkamer van mijn brein stond me iets bij dat ik hem ooit zo'n bandenplakdoosje gegeven heb.
Ja, hij heeft er eentje, hoera. En nadat ik mijn zielige stem laat smeken of hij het alsjeblieft komt brengen is hij onderweg met het doosje, mijn kant op. Ondertussen speur ik naar het gaatje in mijn oude binnenband. En het zit weer mee: ik vind hem vrij snel. Precies naast het ventiel. Niet te plakken met een plakkertje. Ik bel mijn zoon dat hij weer rechtsomkeert kan maken, hoeft niet meer.
Dan besluit ik om weer terug de gereedschap-archieven in te gaan. Dit keer duik ik wat verder, naar nog oudere, lang niet gebruikte spullen. En jawel, ik had hem nog: mijn oude dremeltje. Uit mijn beeldhouwtijdperk. Met hulpstukken er nog bij in het koffertje.
Het wiel heb ik op een stoel gezet en ik zou dat stomme ventielgaatje in de velg wel even op maat dremelen.
Is niet gelukt. De vonken vlogen de kamer in, en het dremeltje ging roken en stinken, maar het gaatje werd nog geen halve millimeter groter.
En toen waren al mijn goeie, en slechte, ideeën op.
Het licht buiten was ook op.
Ik heb het wiel laten staan op de stoel, de binnenbanden aan de kapstok gehangen, mijn zwarte jatten zolang gewassen totdat ze lichtgrijs waren, en mijn fiets in de boom laten hangen.
Dus als je langs de Kokmeeuwstraat komt en je ziet een fiets in de boom hangen, dan klopt dat.
Commentaires