Ik heb een luxeprobleem. Ik zwerf al dagen rond met een grote pot geld. Contanten van de stichting waar ik penningmeester van ben die gestort moeten worden. Dat klinkt simpel maar het is in werkelijkheid een kruistocht geworden waar je aardig wat uithoudingsvermogen en volharding voor nodig hebt.
Alsof ik met een jute zak met Middeleeuwse goudstukken aankom.
Geld? Geld? U bedoelt tastbaar geld? Muntstukken? Ik voel mezelf een macabere tijdreiziger onderhand.
Alle geldautomaten hebben er de brui aangegeven. 'We doen het niet meer', riepen zij in koor. 'Dat stinkgeld in onze muil iedere keer. Klaar, afgelopen.'
Banken hebben tegenwoordig ook niet zo heel veel meer met geld te maken zoals vroeger, je weet wel, toen je rente ontving op je spaarrekening, wat het weggooien van een oude sok rechtvaardigde.
Ik ben wel wat wijzer geworden vandaag, dankzij een aardige medewerkster van de bouwmarkt Karwei. Zij legde het even uit. Geen punt bij Karwei.
De geldautomaten van de bank zijn vervangen door de gele automaten die Geldmaat heten. Bij een saldo zonder - voor het getal is geld opnemen meestal geen probleem, maar storten is een ander verhaal.
Dat storten van contanten kan alleen nog maar bij de regionale bouwmarkt, binnen in de hal, meteen vlak naast de in/uitgang. Dat is wel gezelliger dan alleen in een afgesloten hok, laten we eerlijk zijn.
Ik heb een collectebus vol duiten om met publiek erbij leeg te kieperen. Het geluid dat het letterlijk storten van die penningen in die kunststof bak maakt is het omgekeerde geluid van het winnen bij een ouderwetse stampvolle fruitautomaat.
Nu ik weet heb van de aanwezigheid van toeschouwers neem ik een moker mee als ik een volgende keer ga storten. Om in geval van dreigende boevengrijphandjes die boefjes er een dreun mee op hun takkepoten te slaan. De verleiding om een graai te doen wordt namelijk wel erg groot zo. Daar ben ik liever goed op voorbereid.
Of ik nu eindelijk van die vervelende zware pot met geld af ben?
Nee, ik zwerf er nog steeds mee rond.
Want alle Geldmaten zijn afgesloten tot nader orde. Omdat, wist mevrouw Karwei mij te vertellen, één of ander verveeld kind het geniale idee had om een hand diep in die stortbak te wurmen. Wellicht dacht het kind een eurootje retour te kunnen halen van een eerdere stortbui.
Zonder in detail te treden, wat dan weer jammer was, vertelde mevrouw Karwei dat het niet goed afgelopen was met het handje van het kind. Daarom zijn alle Geldmaten afgesloten.
Ik denk dan bij mezelf: Je hoeft toch alleen maar die ene Geldmaat af te sluiten om die bebloede afgerukte hand er terug uit te vissen, maar ja, het zal wel.
Met die volle pot naast mijn laptop deel ik hierbij mijn oproepje:
Geld te koop. Een pot vol.
Het bedrag graag overmaken via een Tikkie. Weg = weg, op= op.
Opmerkingen