Meer dan twintig jaar woonde hij in Nederland, maar nooit kwam de taal goed zijn strot uit. Van de ‘g’ maakte hij vaak een ‘k’, en ook wel andersom. De ‘h’ uitspreken, daar deed hij als rechtschapen Italiaan niet aan. Hij gaf de taal -uiteraard- de schuld. Die was ‘eel stom’.
De aandacht die mijn vader kreeg met zijn Spaghetti-Nederlands motiveerde niet echt om de Nederlandse taal goed onder de knie te krijgen. Veel vrouwen vonden het überschattig, kinderen vonden het dolkomisch en andere mannen vonden het wel stoer klinken.
Hij bleef dus zo gebrekkig Nederlands praten. Basta.
Vloeken en schelden ging in het Italiaans het soepelst, al had hij ook plezier aan een aantal Nederlandse krachttermen. Die waren uiteraard in het Italnederlands uitgesproken, maar iedereen wist meteen wat er bedoeld werd, dus geen probleem.
Ik was na mijn tiende een kroot gind, die mee kon -en dus moest- helpen in het familierestaurant. Dat vond ik tot en met mijn negende helemaal geweldig, toen het woordje ‘moeten’ er nog niet aan te pas kwam. Ik besloot vroegtijds aan mijn puberteit te beginnen zodat ik het recht had om lekker dwars te zijn. Iets waar pa Balistreri ‘keen bodskap’ aan had.
Op mijn zeer frequente vraag: ”Waarom?” klonk steevast de echo “Daarom”. Mijn moeder bemiddelde dan vaak met het dringende advies: “Doe nou maar wat je vader zegt”.
Naast de taal waren ook bepaalde typisch Nederlandse gewoonten niet aan mijn vader besteed. Bijvoorbeeld bepaalde eetgewoonten. Toen iemand hem een keer vertelde dat hij altijd mayonaise op zijn macaroni deed, brak acuut mijn vaders klomp. Nederlandse klompen waren dan wel weer een waardevolle ontdekking voor hem. Hij droeg ze het liefst altijd, ook naar bruiloften en uitvaarten. Het is dat mijn moeder ze dan net voor vertrek verstopte, anders klokte hij zo de kerk in.
In mijn jeugd was het nuttigen van authentiek Nederlands volksvoer een feest. Omdat het hooguit een paar keer per maand getolereerd werd aan de eettafel waar mijn vader aan het hoofd zat. “Jippie, we eten aardappels!” galmde mijn kinderstem dan door ons ietwat afwijkende huishouden. Mijn Hollandse moeder, twee zussen en ik gniffelden dikwijls om pa’s gemopper tijdens het knauwen op bloemkool met draadjesvlees. Dat wij het lekker vonden kwam door onze diepgewortelde boerenafkomst, concludeerde hij met enige minachting. Na anderhalf stronkje van de blanke groente met lange tanden herkauwd te hebben, vroeg hij aan ons, naar de rest van zijn bloemkool wijzend: “Wille jij ditte broekkool?” Waarna we dubbel lagen van het lachen. “Watte?” vroeg mijn pa dan quasi verbaasd, want hij wist dondersgoed dat hij de show stal met zijn taaltje. “Bloemkool, pa, het is BLOEMkool!” riepen we dan in driestemming koor. “Ja, datte, broekkool”, zei hij dan en schoof de stukjes op onze borden. We herhaalden tegen beter weten in “BLOEMKOOL!” maar het bleef broekkool wat de klok sloeg aan het hoofd van de eettafel.
Mijn vader is nu alweer meer dan dertig jaar geleden overleden. Ik herinner me dat ooit, niet lang na zijn plotselinge dood, een zogenaamd paranormaal persoon een seance hield waarbij de geest van pa werd opgeroepen. Ik was er niet bij, en had er ook niet bij willen zijn. In vloeiend Nederlands zong de helderziende de zogenaamde boodschappen van mijn pa over de tafel met omgekeerde glaasjes.
Ik heb er niks mee, met dat soort groepsdingetjes. Ik heb ook niks met mensen die te koop lopen met paranormaliteit. “Ja, maar er gebeurden echt rare dingen die avond. Het was duidelijk dat hij echt aanwezig was”, klonk het verweer van mijn zussen, die wel aanwezig waren. Ik geloofde er geen jota van. Nog steeds niet. Ik zie het al gebeuren: mijn vader die bij de hemelpoort komt, en dan eerst een spoedcursus ABN moet voltooien voordat hij verder mag. Hij zou driftig met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd getikt hebben en rechtsomkeert hebben gemaakt. Ik denk vloekend, in gebrekkig Nederlands.
Al moest hij elke dag broekkool eten in de hel, van zijn taaltje bleef iedereen af.
Comments