Er was eens een potloodartiest, een rare kwast
Gewapend met blok papier en toebehoren bij mij te gast
Hij wilde mijn indrukwekkende verschijning
Vereeuwigen met zijn kundige verfijning
Ik voelde me vereerd
Niks verkeerd
Als deze getalenteerde boy
Mij portretteert
Zolang hij mijn mooi
Glimlachje maar accentueert
En vol vertrouwen
Liet ik hem mij aanschouwen
Zijn stift gniffelde fervent
En ongenadig permanent
Ik zag mezelf
Al op het vel
Als godin of elf
Of als diva ook wel
Of als sexy lellebel
Met mijn ogen op zaadvragend
Poseerde ik uitdagend
Kneed de krullen in mijn haar
We knipoogden naar elkaar
‘Wat is je hobby?’ vroeg hij
‘Airbrushen’ is wat ik zei
'O, dat is toch met zo’n spuit?’
Ik knikte en dacht: ‘Wat maakt dat nou uit?’
De ogen van de kunstenaar
Werden steeds brutaler
En zijn stoute grijns steeds royaler
Toen riep hij uit: ‘Ik ben klaar!’
Ik mocht, in vuur en vlam
Kijken naar wat kwam
Uit zijn knappe handen
En met mijn mond vol tanden
Net als op het portret zeg maar
Zat ik versteend en stil daar
Ik schrok me een ongeluk
Toen rolde ik keihard schaterend
van m’n denkbeeldig voetstuk
En bedankte deze geniale vent
Want wat dit portret had
Was exact wat ik nodig had!
댓글