Wanneer drank een probleem wordt, en de Ramadan een uitdaging. (2015)
Het is juni 2015. Ginetje de geloofloze wil als verwende westerling de Ramadan eens uitproberen.
De eerste dag... of eigenlijk niet
Ik vreet. Ben ik even blij dat ik vrijgezel en alleen ben en dus alleen met mezelf hier staand in de keuken bij het ongezellige aanrecht eet. Vreet. Want ik hiéld het niet meer!
Ik kan heel goed lang zonder eten. Heb daar ook ruim ervaring in. Wel en niet op vrijwillige basis.
Niet drinken. Dát is pas een probleem. Geen koffie om de dag al dan niet spreekwoordelijk mee te beginnen. En verder door te komen vooral.
Geen water. Gelukkig is deze zogenaamde eerste dag zonder 'praat-afspraken'. Eten en drinken mag voor zonsopgang. Dat is bij mij vaak het tijdstip dat ik ga slapen. Vannacht na vieren dus nog rijkelijk soep naar binnen gewerkt. Makkelijk: is eten en drinken tegelijk. Daarna nog wat bekers thee gelurkt en benieuwd naar wat komen ging rustig gaan slapen.
Normaal gesproken word ik in de middag wakker. Waarna ik dan 'nog maar' een uurtje of zeven hoefde vol te houden.
En jawel, natuurlijk, ik word fris en fruitig wakker om een vervelende 8:00 uur AM.
Dat was de eerste tegenslag.
Maar ik houd me sterk met de woorden: “Wat een moslim kan moet ik ook kunnen”. Zo ben ik ook geslaagd voor mijn rij-examen. Door naar andere automobilisten te kijken en mezelf voor te houden dat ik niet dommer of onhandiger kon zijn dan zij. Deze zelfoppepmethode werkt niet altijd. Best vaak niet. Omdat de waarheid mij dikwijls verslaat.
Ramadan voor Dummies
Na mij wekenlang verdiept te hebben in de materie -want ik doe niet zomaar iets stoms, altijd met een goede reden- heb ik steevast aan mezelf getwijfeld of ik dit zou kunnen. Want één ding is onmisbaar om deze uitdaging met goed resultaat te doorlopen en dat is discipline. En daar heb ik een dramatisch tekort aan dankzij de veel te grote vrijheid en onafhankelijkheid die ik mezelf eigen heb gemaakt de laatste jaren.
Dorst. Ik heb nu al wat geleerd. Dorst is erg. Erger dan honger. En met dorst hebben we in Nederland weinig ervaring denk ik.
Het inlezen van het hoe en waarom (bron: Ramadan voor Dummies) van dit toch wel bijzondere ritueel heeft me doen besluiten om het minstens één keer zelf te ondervinden. Dan kan ik er een rechtvaardige mening over vormen. Maar dan ben ik ook een noemenswaardige ervaring rijker.
Het hoe en waarom is niet misselijk. Geen religieuze nonsens maar oprechte argumenten vanuit het hart en liefde voor de medemens. Daar scoorden ze bij mij punten mee. Ik ga het proberen en wil mezelf niet teleurstellen. Ik ga pas aan het eind ermee pochen. Ook vanwege het vermoeden dat ik dit no-way ga volhouden tot het eind.
Een koffieloze opstart was meteen reden en excuus voor een in en in rottig humeur welke uren en uren stationair heeft gedraaid naar mijn, en waarschijnlijk ook die van anderen, beleving.
Dorst. Ik heb nu al wat geleerd. Dorst is erg. Erger dan honger. En met dorst hebben we in Nederland weinig ervaring denk ik. We hebben water uit de kraan. Vaak ook als we geen geld hebben om eten te kopen. Dan hebben we altijd nog water. Uit de kraan. Ik denk nu dus echt aan mensen in landen die dat niet hebben. Het is zo: je beseft het leed van die mensen niet als je er niet zelf mee te maken hebt. Dan maar chagrijnig. Dit besef gaf me het bevel me door te zetten.
Klotedag
Een heel langdradig verhaal in het kort:
ik heb een klotedag gehad. Ik heb me als een afkickende verslaafde gevoeld en ik denk ook gedragen. Die dorst! Ik kreeg door de dorst ook honger. Dat vredige gevoel wat me door de informatie op internet beloofd was, daar bedoelden ze wellicht de compleet lamgeslagen lusteloosheid mee waardoor ik de laatste vijf uren als een passieve zombie doelloos heen en weer slenterde, me eigenlijk nog maar weinig raad wetend.
Ik ben om 20:30 al gaan koken. Dat hielp. Ik mocht nog niet eten maar dit gaf moed.
Ook wel een opvallende gebeurtenis want ik kook niet vaak voor mezelf. Nu wel. En ik maakte er wat moois van. Dat had ik straks verdiend dacht ik bij mezelf in de pan roerend.
Ik ben in de achtertuin gaan staan en heb de zon dwingend weggekeken.
Het eten was al een tijd klaar, maar ik had geen trek meer.
Bijna huilend zoog ik de begeerde vloeistof in één teug naar binnen.
Waar ik met open armen naar toe gerend ben na de zonsondergang was mijn Senseo. Bijna huilend zoog ik de begeerde vloeistof in één teug naar binnen. Hop, tweede kopje. En derde en vierde er meteen achteraan. Toen kreeg ik pas weer energie en trek in eten. Met een onbeschoftheid die een vrouw zeker misstaat heb ik van de maaltijd gesmuld en genoten.
Met mijn geüpdate energielevel ging ik aan het werk, opruimen in de schuur en even later achter de laptop.
Rechtsonder in mijn beeldscherm zag ik de datum.
17-6-2015.
Ramadan begint 18 juni...
Ik had na een dag als vandaag trots op mezelf moeten kunnen zijn, maar het is voor mij nog niet de tijd daarvoor, concludeer ik dan maar.
Ik heb op diverse fronten nog een lange weg te gaan, ik weet het.
Ik hoop dat reïncarnatie geen fabeltje is en ik nog kansen over heb.