De keerzijde van schoonheid, roem en succes

Ginet Balistreri
31 mrt 2020
4 minuten om te lezen

“La vie m'est insupportable, pardonnez-moi.”

Op 17 januari 1933 wordt in Caïro een bijzondere persoonlijkheid geboren.

Papa en mama Gigliotti, Italiaanse migranten die voor werk naar Egypte waren gekomen, noemen die dag hun eerste en enige dochter ‘Iolanda Cristina Gigliotti’.

Iolanda heeft twee oudere broers, Orlando en Bruno. Iolanda’s vader is eerste violist bij The Caïro Opera House, haar moeder is naaister.

Iolanda krijgt als peuter een infectie aan haar linkeroog. Ze lijdt veel pijn. Vader Gigliotti speelt elke avond viool aan haar bed om haar te kalmeren. Ze ondergaat op jonge leeftijd meerdere oogoperaties en ingrijpende behandelingen. Ze moest een bril dragen en werd hierdoor gepest op school. Ze gooit de bril weg met de woorden: “Ik zie liever slecht dan dat ik gepest word.”

De familie Gigliotti is burgerlijk. Dat Iolanda uitgroeit tot een slanke, langbenige schoonheid geeft haar ouders de nodige kopzorgen. Ze doet modellenwerk en acteert in Egyptische films.

Haar ouders zijn hier niet absoluut blij mee, zij hadden haar liever als secretaresse gezien.

In 1954 doet Iolanda stiekem mee aan een schoonheidswedstrijd. Ze wint. Ze wordt verkozen tot Miss Egypte. Deze overwinning brengt haar in contact met de Franse filmregisseur Marco de Gastyne, die haar overhaalt om in Parijs te komen wonen, tot afgrijzen van haar ouders.

De verhuizing naar Parijs is niet meteen een succes. Iolanda, die haar naam in Parijs in de bijbelse naam ‘Dalila’ verandert, heeft moeite vaste voet aan de grond te krijgen in de keiharde Franse filmbusiness.

Ze besluit te gaan zingen, volgt zanglessen en zingt al heel snel op grote podia zoals de Champs-Elysées en het net vernieuwde Olympia Theatre. Daar ontmoet ze haar eerste echtgenoot, Lucien Morisse. Door dit huwelijk krijgt ze het Franse burgerschap toegekend.

Ook ontmoet ze Eddie Barclay, de man die haar de jeugdige Italiaanse look met bijbehorende donkere krullen laat verruilen voor de verschijning van een blondharige, Franse diva met de naam ‘Dalida’.

Eddie Barclay weet Dalida’s carrière op een hoog level te krijgen met de single ‘Bambino’. De single staat 46 weken in de Franse top 10 en meer dan 300.000 exemplaren gaan de toonbanken over. Het wordt haar eerste gouden plaat van de uiteindelijk meer dan zeventig gouden platen op haar naam.

Dalida krijgt ontzettend veel mannelijke bewonderaars, waaronder de beroemde Charles Aznavour, Claude François, Omar Sharief en Alain Delon. Haar platen en concerten zijn keer op keer ongelooflijk succesvol. Ze reist de hele wereld over en wordt overal enthousiast ontvangen.

Dalida staat bekend als een sympathieke, stralende vrouw met een enorm gevoel voor humor. Achter de schermen zingt ze samen met vrienden parodieën op haar eigen liedjes, en deelt ze mooie herinneringen aan Egypte, het land waar haar hart nog steeds ligt.

Een tour in Amerika verloopt succesvol, maar na een agressieve poging tot ontvoering door een psychopathische fan slaat ze de volgende Amerikaanse tour die wordt haar aangeboden af.

Zo succesvol als Dalida’s carrière is, zo tragisch is haar privéleven.

Het uitkomen van haar grote wens, getrouwd zijn en kinderen krijgen, lijkt haar niet gegund.

In 1963 raakt ze zwanger na een romance met een 22-jarige student en ondergaat ze een abortus.

De operatie verloopt niet goed. Dalida kan als gevolg van de complicaties geen kinderen meer krijgen.

Vier jaar later doet ze, samen met haar verloofde en Italiaanse zanger Luigi Tenco, mee aan het San Remo Festival met het lied ‘Ciao Amore Ciao’. Helaas behalen ze de overwinning niet. Luigi Tenco kan dit niet verkroppen en pleegt zelfmoord. Dalida vindt hem in hun hotelkamer waar hij zichzelf dood schoot. Hij laat een bericht achter waarin hij schrijft dat de competitie oneerlijk is verlopen.

De zelfdoding van Luigi is het eerste van meerdere suïcidegevallen in haar directe omgeving.

In de periode na Luigi’s dood doet Dalida haar eerste zelfmoordpoging.

Haar ex-echtgenoot Lucien Morisse, waarmee ze na de scheiding in 1961 goede vrienden bleef, berooft zich in 1970 van het leven. Eén van haar beste vrienden, zanger Mike Brant maakt in 1975 een eind aan zijn leven en haar expartner Richard Chanfrey in 1983.

Dalida lijdt verschrikkelijk onder de suïcidegevallen die ze van dichtbij meemaakt. Het verborgen leed lijkt juist datgene waardoor Dalida’s intense, bezielde stem zoveel luisteraars beroert.

Sinds eind jarig zeventig verdiept Dalida zich in filosofie. Ze brengt gevoelige songs met diepgang, onder andere het bekende ‘Avec Le Temps’ van Louis Ferré en ‘Je Suis Malade’ van Serge Lama.

In de jaren tachtig gaat ze met gemak mee het discotijdperk in, en brengt ze moderne remixen uit van vroegere hits. Ook zingt ze liedjes in de Arabische taal, die grote hits worden. Haar broer Bruno is haar laatste manager, onder de naam van haar andere broer Orlando.

Ze neemt totaal 41 studio-albums op, 21 compilatie-albums, 5 live-albums en 1 soundtrack-album.

Alles bij elkaar opgeteld, dus ook compilaties en remixplaten, zijn er wereldwijd 509 platen van Dalida uitgebracht in verschillende talen waaronder Frans, Italiaans, Duits, Arabisch, Hebreeuws, Grieks, Spaans, Engels en Japans.

Dalida won naast haar ruim 70 gouden platen, de allereerste platina plaat ooit, en de allereerste diamanten plaat ooit. Ze verkocht meer dan 170.000.000 platen.

Het succes leek haar niet in de steek te laten, maar privé had ze een hoop tegenslagen te verwerken.

De problemen van haar linkeroog speelde in de jaren tachtig weer op. Ze keek soms scheel en werd blind aan het oog. Ze onderging twee oogoperaties die niet goed uitpakten. Haar jeugdtrauma’s komen weer naar boven.

Dalida zet haar zangcarrière stil en legt zich meer op acteren toe. De laatste film waar ze in speelde was ‘Le Sexième Jour’. Ze keert hiervoor tijdelijk terug naar haar geboorteland Egypte.

Dalida komt haar depressie niet te boven. In Parijs neemt ze in de nacht van 2 op 3 mei 1987 uiteindelijk definitief afscheid van de wereld met een briefje waarin ze schrijft: “La vie m'est insupportable, pardonnez-moi.” Ze overlijdt aan een overdosis slaappillen.

Dalida wordt begraven in het bekende ‘Cimetière Montmartre’. In hetzelfde jaar wordt een munt met haar afbeelding geslagen, en in 1997, tien jaar na haar dood, vindt een plechtige inhuldiging plaats van ‘Place Dalida’ in Parijs. Op dit pleintje staat een bronzen borstbeeld ter ere van Dalida. Nooit eerder werd een artieste op die manier geëerd.

Dalida inspireert tot op de dag van vandaag vele modellen, zangeressen en actrices, in de hele wereld.