Blaffende honden en een schreeuwende vogel

Een tijdje geleden kreeg ik een vaag Messengerbericht van iemand met een vage digitale naam waar ze vast niet mee geboren is. Een klein beetje onderzoek op het grote wijde web vertelde me dat deze mevrouw meerdere vage digitale namen had. Dan heb je bij mij meteen al een aantal minpuntjes te pakken. Ik heb niks met anonimiteit. Vind het laf. Maar dat terzijde.

Het bericht betrof de vraag of ik mee wilde werken aan een nieuw tv-programma van de NPO over misstanden met dieren. Nu kwam deze vraag niet helemaal onverwachts aangezien een bekende van mij deze programmamakers aan de telefoon had toen ik daar aanbelde en mij er meteen ongevraagd in betrok. Iets wat ik al snel met terugwerkende kracht ongedaan gemaakt heb.

Ik heb ook niks met tv. Maar dan ook echt he-le-maal niks. Ik verbaas me er altijd heel erg over dat mensen zo’n apparaat standaard aan hebben staan thuis en al die poep hun woonkamer in laat stralen als een foute visuele Jomanda op een van haar slechtste dagen.

Televisie is manipulatie, beïnvloeding, onecht, onbetrouwbaar, en daarbij ook vaak ongelooflijk stom.

De dame met de namen probeerde me te overtuigen hoe goed ze hun programma wel niet gingen maken. Ja, zo goed dat ze alles ontzettend goed zouden onderzoeken. Man, wat waren ze goed, niet normaal. Ze was er door haar grondige onderzoek immers ook achter gekomen dat ik de oprichtster was van Dierenambulance Dordrecht. Zo goed was ze. Fijn dat ik het ook weet, totaal nieuwe info voor mij. Hierbij plakte ik denkbeeldig het etiket ‘slechte onderzoeker’ op de dame, en liet op z’n Balistrerisch merken dat ik niet heel erg onder de indruk was van haar onderzoekskunsten tot nu toe. Ik was een beetje bot en kortaf, maar ik had het druk en heel erg geen zin in onzinberichten. Al helemaal niet over sensationele tv-programma’s.

Het fantastische idee van die bekende van me en deze mevrouw was een aflevering wijden aan iemand die nogal wat uitgevroten had en niet al te goed te boek staat in de dierenhulpverlenerswereld met zijn ‘dierenopvang’. Ik had me op Facebook al eens nogal geïrriteerd uitgelaten over deze man. Dus ik was de aangewezen persoon om hier op tv wat over te vertellen.

“Wat vertellen?” vroeg ik. “Dit gaat voornamelijk over zaken in het verleden en iets van het heden waar maar heel weinig over bekend is.” Mijn mening was dat dit niet echt tv-waardig was. Ik was bereid wat documenten en links door te sturen en dat was het dan. Omdat ik hiernaar op zoek was geslagen kwam ik ook nieuwe info tegen over de dierenopvangert. Deze info speelde ik ook door naar de bekende, en de tv-programmamakers: het leek erop dat de man bezig was zijn zaken op orde te hebben en de situatie met de dieren inmiddels verbeterd was. Doof en blind waren ze voor mijn berichten hierover en er werd besloten om undercover te gaan bij de man. En hier haakte ik dus echt af. Er werd aangepapt met de man onder valse voorwendselen en ik werd ‘voor het goede doel’ ook nog eens zwartgemaakt. Dat werd gedaan om hem aan het praten te krijgen, werd uitgelegd. Ja, mijn reet. Gewoon kappen met die flauwekul nou. Ik heb kenbaar gemaakt dat ik niet blij was met het feit dat de man op een walgelijke manier om de tuin geleid werd en dat er negatieve dingen over mij gezegd werden om hem ‘mee’ te krijgen.

Ik weet niet of het programma onder de categorie ‘documentaires’ moet vallen, of gewoon goedkope soap cq bagger-tv. Maar ik walgde er zo van dat ik het zelfs voor de man, die ik in het verleden zo afgezeken heb, opnam. “Ik vind dit echt niet kunnen”, zei ik. “Dan verschillen we daarover van mening” kreeg ik als antwoord. Einde discussie.

Ondertussen waren de programmamakers ook geïnteresseerd in de kwestie met een vogel op een boot in Dordrecht. Twee andere bekenden van mij waren gevraagd om voor de camera iets over de vogel en de situatie te vertellen. Beiden wisten niks van de kwestie behalve een nieuwsberichtje van Facebook wat voorbij gekomen was. Ook wonen ze niet in de buurt van de boot. Kennen de eigenaar niet. Kennen de boot niet. Bij de één werd dit begrepen en die bleef niet doorzeuren om toch maar voor de camera net te doen of ze wel in de buurt woonde en het allemaal heel erg vond voor het dier. Maar die weigerde wel te vertellen hoe het in godsnaam kan dat haar naam en contactgegevens zomaar doorgegeven waren zonder haar toestemming. Bij de ander ging het wat anders en werd er best wel aangedrongen om toch maar een zegje voor de camera te doen, ook al wist ze er niks van. Want, zo werd gezegd, je doet het voor het dier hè?

Met dit soort aangelegenheden wordt de bemoeistand van Ginetje automatisch ingeschakeld. Ik belde direct die tv-mevrouw met de vraag of ze wel helemaal goed was om dit zo aan te pakken. De uitleg was dat ze een ‘aangever’ nodig hadden voor deze kwestie. Ik werd met elk woord dat ze sprak kwaaier. Het was geen fijn gesprek en omdat ze maar overal omheen bleef draaien met een overdosis schijnheiligheid heb ik gezegd: “Joh, zend het uit, doe maar. Dan zal ik uit de doeken doen hoe jullie te werk gaan”, en toen heb ik opgehangen.

Gelukkig is er door de gevraagde personen helemaal niks voor de camera verklaard. De tv-makers hebben wel anderen bereid gevonden, hopelijk dit keer mensen die wel echt in de buurt woonden en wel echt betrokken waren bij de problematiek rondom de vogel.

Maar ook bij deze man dus, de eigenaar van de vogel, die misschien niet helemaal 100% goed handelt met het dier, is een tactiek gebruikt waar mijn nekharen van overeind gaan staan. We hebben het hier niet over gewetenloze broodfokkers of zo, maar over diereigenaren ‘waar het beter bij zou kunnen’. Naar mijn bescheiden mening vanaf de zijlijn wordt dit uit verband gerukt en extra smeuiig gemaakt voor de kijkcijfers. Daar heeft zo’n dier niks aan. Maar ik betwijfel persoonlijk of het nog wel om die dieren gaat.

Mijn grote probleem met de dierenopvanger waar ik eerder een nogal slechte recensie over schreef is dat hij een ontmoeting en gesprek uit de weg ging. En wel tegenover de buitenwereld net deed dat ik welkom was daarvoor, maar zodra dat concreet dreigde te worden van mijn kant haakte hij af.

Hij zal waarschijnlijk nooit weten dat ik het voor hem opgenomen heb ooit, maar dat geeft niet. Wat wel geeft is dat hij mensen vertrouwt die heel aardig tegen hem zijn maar hem in de zeik nemen en in de val willen laten lopen.

Ik heb het al eens vaker gezegd: niet de mensen die lelijk doen zijn gevaarlijk, maar het zijn juist die hele vriendelijke mensen waar je voor op moet passen.

En ja, met mij valt echt wel te praten als je geen spelletjes speelt waar ik niet van gediend ben. En dan blijkt dat deze blaffende hond echt niet bijt, alleen maar waarschuwt.